489- نکته تربیتی بسیار مهمی است؛ بسیاری از رنجش‌ها و جدایی‌ها در مناسبات میان همسران، یا همکاران و همباوران، ناشی از الفاظ نسنجیده و ناخواسته‌ای است که در شرایط غلبه احساسات و عصبانیت به زبان می‌رانند، بدون آنکه قلباً چنان داوری و درخواستی داشته باشند. اما خداوند غفور و رحیم است؛ غفور بودنش، اوج آمرزندگی او را نشان می‌دهد و حلیم بودنش، تعجیل نداشتن در عکس‌العمل نشان دادن و مهلت و فرصت دادن به بنده برای اصلاح و جبران عمل است. سوگندهایی که از روی عادت به زبان می‌آوریم، هرچند شایسته نیست و باید ترک کنیم، اما چون قصد و نیّتی نداشته‌ایم، به دلمان نمی‌نشیند، اما تعهدّی را که آگاهانه به سوگند تحکیم کرده‌ایم، باید پایبند باشیم وگرنه اعتبار نام خدا و سخن خود را سُست کرده‌ایم. آیه 89 سوره مائده (5:89) عیناً بر همین موضوع تأکید می‌کند، با این تفاوت که در انتها به مؤاخذه خدا در آنچه به عقد و پیمان درآمده اشاره می‌کند: «لا یُؤَاخِذُکُمُ اللهُ بِاللَّغْوِ فِی أَیْمَانِکُمْ وَلَکِنْ یُؤَاخِذُکُمْ بِمَا عَقَّدْتُمُ الْأَیْمَانَ...».

490- نام غفور جمعاً [به صورت معرفه و نکره] 91 بار در قرآن تکرار شده که عمدتاً [73 بار] به صورت مزدوج با صفت رحمت ترکیب شده است. پس از آن [6 بار] با صفت «حلیم»، آنگاه با صفت عَفُوّ [4 بار]، شکور [3 بار]، عزیز [2 بار]، وَدُود [1 بار]. این صفت تنها یکبار به تنهایی به کار رفته است [اسراء 25 (17:25) ].