491- «یُؤْلُونَ» جمع مضارع از مصدر ایلاء، سوگندی ستمگرانه بوده که مردان در دوران جاهلیت از روی خشم برای ترک زناشویی و طلاق همسر به زبان آورده و از خود سلب تعهّد و مسئولیت در قبال همسرشان می‌کردند. این آیه چنان رسم جاهلانه‌ای را مقیّد به گذشت 4 ماه می‌کند تا هم زن فرصت برنامه‌ریزی برای آینده خود داشته باشد، و هم اگر عصبانیتی درمیان بوده، به آرامش گراید. در روزگار جاهلیت رسم بود که اگر مردی به زن خود می‌گفت: «انت کظهر اُمی» [تو همچون پشت مادرم هستی = ما از یک پشتیم] او را بر خود حرام می‌کرد. این رسم «ظهار» نامیده می‌شد که هنگام عصبانیت بر زبان جاری می‌گشت. قرآن برای دفاع از حقوق زنان و تنبیه مردانی که چنین سخنی را به زبان می‌آوردند، شرط بازگشت به همسر را آزاد کردن برده، و درصورت نیافتن، دو ماه روزه پیاپی و درصورت نداشتن توانایی، سیر کردن 60 مسکین مقرّر کرده است [سوره مجادله آیات 1 (58:1) تا 4]. آیه 4 سوره احزاب (33:4) نیز بر بی‌پایه بودن چنین طلاقی تصریح کرده است.