وَالَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنكُمْ وَيَذَرُونَ أَزْوَاجًا وَصِيَّةً لِّأَزْوَاجِهِم مَّتَاعًا إِلَى الْحَوْلِ غَيْرَ إِخْرَاجٍ فَإِنْ خَرَجْنَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِي مَا فَعَلْنَ فِي أَنفُسِهِنَّ مِن مَّعْرُوفٍ وَاللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ
و کسانی از شما که در آستانه مرگ قرار می‌گیرند و همسرانی برجای می‌گذارند، باید [به بازماندگان] توصیه کنند آنان را تا یکسال [برای مخارج زندگی] بهره‌مند سازند، 523 بی‌آنکه [خواسته باشند از خانه] بیرون کنند. 524 ولی اگر [به میل] خود بیرون رفتند، در اقدام پسندیده‌ای که [مطابق عُرف نیکوی زمانه] درباره [آینده] خود می‌کنند، گناهی [یا مسئولیتی] متوجه شما نیست 525 و [بدانید] که خدا فرادستی فرزانه است.
523- این حکم ناظر به دورانی است که مردم سواد خواندن و نوشتن نداشتند تا پیشاپیش، حتی از دوران جوانی، وصیتی برای خود بنویسند و حتی به ثبت برسانند.
524- این حکم نیز متناسب با روزگار زمان نزول قرآن است که برخی وابستگان شوهر از دنیا رفته ممکن بود چشم طمع به اموال و خانه او داشته و بخواهند آن را با اخراج زن تسخیر نمایند. با صدور احکام ارث که فرزندان طبقه اول میراث‌بران هستند، و نیز سهمی که همسر متوفی می‌برد، عملا خانه در اختیار زن و فرزندان قرار می‌گیرد و چنین حالتی کمتر پیش می‌آید. مگر آن که فرزندانی بی‌وفا خواسته باشند با فروش خانه به سهم‌الارث خود زودتر برسند!
در اولین آیه سوره طلاق نیز آمده است مبادا آنان را [در دوران عدّه] از خانه‌شان «مِنْ بُیُوتِهِنَّ» بیرون کنید. این ضمیر به نوعی، تعلّق خانه به ایشان را نیز نشان می‌دهد وگرنه گفته می‌شد از «خانه‌تان».
525- «فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْکُمْ» هشداری به وابستگان شوهر در عدم دخالت در کار بیوه‌ای است که خواسته باشد بعد از طی دوران 4 ماه و 10 روز، قبل از یکسال از خانه شوهر وفات یافته خود خارج شود و یا با مرد دیگری ازدواج کند. در این صورت تأمین زندگی او به عهده شوهر جدید خواهد بود.