564- با توجه به آیات مشابه، منظور از «بَیْع» در اینجا بعید است داد و ستد دنیایی باشد، هرچند شخصیت و انصاف آدمیان در کاسبی و تجارت آشکار می‌گردد. از این واژه حقیقی، قرآن در معنایی مجازی، خدا را خریدار جانها و مالهای مؤمنین شمرده و به چنین «بَیْع» و داد و ستدی بشارت داده است: «...فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیْعِکُمُ الَّذِی بَایَعْتُمْ بِهِ...» [توبه 111 (9:111) ].

565- «خُلَّهٌ» به دوستی خالص و صمیمانه گفته می‌شود. خلیل [در باب فعیل] به دوست همرازی گفته می‌شود که در دوستی، اخلاص و صداقت داشته باشد. همچنانکه خداوند ابراهیم را به دلیل اخلاصش به دوستی گرفت. نساء 125- ...وَاتَّخَذَ اللهُ إِبْرَاهِیمَ خَلِیلاً. پس در دنیاست که هم می‌توان دوستان مؤمن مخلصی یافت و هم دوستدار صادق خدا شد.

566- این سومین باری است که در سوره بقره از نفی شفاعت در قیامت سخن می‌گوید [علاوه بر آیات 48 (2:48) و 123 (2:123) ]. شفاعت همچون بذر و نهالی است که در دنیا باید کشت گردد تا در آخرت از سایه و بَر و بارش سودی حاصل شود. معنای شفع، منضم شدن و پیوستن به کاری یا کسی است. همراه شدن با پیامبران و اولیاء خدا در راه او، و انجام تکالیف الهی، شفع شدن به آن راه، و زاد و برگ و توشه‌ای است که برای آخرت برمی‌داریم.