الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا يُتْبِعُونَ مَا أَنفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى لَّهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ
کسانی که اموالشان را در راه خدا انفاق می‌کنند، سپس در پی آنچه انفاق کرده‌اند مِنَّتی نمی‌نهند و آزاری [در آبروریزی] نمی‌رسانند، 599 پاداش [ویژه] آنها نزد پروردگارشان است و نه ترسی بر آنهاست و نه اندوهگین می‌شوند. 600
599- انفاق به نوعی از خود بیرون آمدن و آزاد شدن از وابستگی مال است، بنابراین خلوص نیّت و قصد قربت در آن شرط اولیه است. کسی که منّت می‌گذارد و با بازگو کردن کمک خود به شخص موجب سرافکندگی و آزار روحی او می‌شود، نشان می‌دهد هنوز از خود خارج نشده و انتظار قدردانی و تشکر دارد. حرف «ثُمَّ»در این آیه گستره زمانی بعد از انفاق را مطرح می‌سازد و نشان می‌دهد ابتلای انسان در لحظه انفاق تمام نمی‌شود و تا پایان عمر ادامه دارد.
600- ر ک به پاورقی 231 (2:112) .