613- از آنجایی که هدف از انفاق، نه سیر کردن شکمی و پوشاندن برهنه‌ای، بلکه آزاد کردن نفس خود از اسارتِ مال است، در این مسیر آنچه می‌دهیم، به همان نسبتی که بیشتر علاقمند به آن باشیم، بیشتر از خود دور و به قُرب خدا نزدیک شده‌ایم. این حقیقی مهمی است که: «هرگز به مرحله نیکوکاری نمی‌رسید، مگر از آنچه دوست دارید انفاق کنید» [آل‌عمران 92 (3:92) ].

614- با مقایسه 16 باری که مشتقات «خبیث» در قرآن آمده است، می‌توان ابعاد معنایی آن را بهتر فهمید؛ از جمله: خداوند فرمان داده از آنچه دوست دارید انفاق کنید، نه آنچه خبیث [دور ریختنی، کهنه و ناپسند] است [بقره 267 (2:267) ]، مال طیبب [مرغوب] و خبیث [نامرغوب و کهنه] یتیمان را جابجا نکنید [نساء 2 (4:2) ]، خدا برای شما طیبات [ارزاق سالم و دلپسند] را حلال و خبائث [ناسالم و نامطلوب] را حرام کرده است [اعراف 157 (7:157) ]، قوم لوط مرتکب کارهای خبیث [ناپسند] می‌شدند، زمین طیب [نیالوده و غیر شوره زار] به اذن خدا سبز می‌شود و زمینی که خبیث [شوره زار] است، جز مختصری نمی‌رویاند و...

615- اغماض کردن، نادیده گرفتن و چشم‌پوشی از روی ناچاری و نیاز است. مثل خوردن داروی تلخ.

616- در انتهای آیه 263 (2:263) در نهی از منّت گذاری و آزارِ پس از انفاق آمده بود «وَاللهُ غَنِیٌّ حَلِیم»، و در این آیه، با توصیه به انفاق از بهترین‌ها آمده است: «وَاللهُ غَنِیٌّ حَلِیم». در هر دو آیه ما را به بی‌نیاز [غنی] بودن خدا یادآور شده است. اما در آیه اول «حلم» او را نسبت به منّت گذاری بندگان نشان می‌دهد، و در آیه دوم «حمید» بودن او را، تا کاری شایسته حمد خدا بکنیم!