يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا تَدَايَنتُم بِدَيْنٍ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى فَاكْتُبُوهُ وَلْيَكْتُب بَّيْنَكُمْ كَاتِبٌ بِالْعَدْلِ وَلَا يَأْبَ كَاتِبٌ أَن يَكْتُبَ كَمَا عَلَّمَهُ اللَّهُ فَلْيَكْتُبْ وَلْيُمْلِلِ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلَا يَبْخَسْ مِنْهُ شَيْئًا فَإِن كَانَ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ سَفِيهًا أَوْ ضَعِيفًا أَوْ لَا يَسْتَطِيعُ أَن يُمِلَّ هُوَ فَلْيُمْلِلْ وَلِيُّهُ بِالْعَدْلِ وَاسْتَشْهِدُوا شَهِيدَيْنِ مِن رِّجَالِكُمْ فَإِن لَّمْ يَكُونَا رَجُلَيْنِ فَرَجُلٌ وَامْرَأَتَانِ مِمَّن تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَدَاءِ أَن تَضِلَّ إِحْدَاهُمَا فَتُذَكِّرَ إِحْدَاهُمَا الْأُخْرَى وَلَا يَأْبَ الشُّهَدَاءُ إِذَا مَا دُعُوا وَلَا تَسْأَمُوا أَن تَكْتُبُوهُ صَغِيرًا أَوْ كَبِيرًا إِلَى أَجَلِهِ ذَلِكُمْ أَقْسَطُ عِندَ اللَّهِ وَأَقْوَمُ لِلشَّهَادَةِ وَأَدْنَى أَلَّا تَرْتَابُوا إِلَّا أَن تَكُونَ تِجَارَةً حَاضِرَةً تُدِيرُونَهَا بَيْنَكُمْ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَلَّا تَكْتُبُوهَا وَأَشْهِدُوا إِذَا تَبَايَعْتُمْ وَلَا يُضَارَّ كَاتِبٌ وَلَا شَهِيدٌ وَإِن تَفْعَلُوا فَإِنَّهُ فُسُوقٌ بِكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَيُعَلِّمُكُمُ اللَّهُ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، هرگاه [در داد و ستد غیرنقدی] تا سرآمدی معین به یکدیگر وامدار شدید، آن را بنویسید 647 و باید کاتبی [=فرد باسوادی؛ تعهدات طرفین را] میان شما عادلانه [=دقیق و درست] بنویسد 648 و نویسنده نباید از نوشتن [=ثبت صادقانه تعهّدات طرفین]، آنچنانکه خدا به او آموخته، سر باز زند. 649 پس [کاتب] باید بنویسد و آنکه بدهی بر عهده اوست املاء [=دیکته] کند و از [دروغ به] خدایی که صاحب اختیار اوست [در بیان بدهی خود] بپرهیزد و چیزی از آن نکاهد. پس اگر بدهکار سفیه 650 [=نابالغ / کم شعور] یا ناتوان [از بیان درست بدهکاری] بود، و یا [گنگ و لال بود و] توانایی املاء نداشت، در این صورت سرپرست او عادلانه املاء کند، و [نیز] دو شاهد از میان مردانتان گواه بگیرید، و اگر دو مرد نبود، پس یک مرد و دو زن از میان شاهدانی که [از نظر عدالت و انصاف] مورد پسندتان باشد 651 [برگزینید] تا اگر یکی از آن دو زن اشتباه کرد، زن دیگر او را یادآوری نماید. و هرگاه شاهدان [برای ادای شهادت] دعوت شدند، نباید سر باز زنند و از نوشتن آن [بدهی] تا سرآمدش، چه خُرد، چه کلان، 652 احساس ملالت و خستگی کنند. این [شیوه عمل] نزد خدا عادلانه‌تر و برای شهادت استوارتر و برای این که به شک و تردید [در مقدار و موقع بدهی] نیفتید مؤثرتر است. مگر آنکه داد و ستدی نقدی باشد که میان خود [کالا و مبلغ را] رد و بدل می‌کنید. در این صورت گناهی برشما نیست که آن را ننویسید و [با اینحال] هرگاه داد و ستد کردید، گواه بگیرید و [در این ارتباط] نه زیانی متوجه نویسنده شود و نه متوجه شاهد 653 [و نه از ناحیه آندو متوجه بقیه]، که اگر چنین کنید، این کار فسق [=خروج از قانون شریعت] است و از خدا پروا داشته باشید و [این چنین] خدا شما را می‌آموزد و خدا بر همه چیز داناست.