فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ
پس [از آن]، آدم کلماتی را از پروردگارش دریافت 77 [و با آگاهی و ندامت توبه کرد]، پس خدا هم توبه او را پذیرفت [=به رحمت بر او بازگشت]، که خداوند بسی توبه‌پذیر مهربان است.
77- کلمه از ریشه «کَلمْ»، در اصل به معنای تأثیر است. به زخم ناشی از شمشیر و نیزه، کَلمْ، و به آنچه با چشم یا گوش درک مى‌شود و در شنونده تأثیر می‌گذارد، کلام می‌گویند. قرآن حضرت عیسی را کلمه خدا [کلمه من الله] نامیده است، که مادرش مریم[س] تحت تأثیر القای فرشته‌ای حامله شد و خود تأثیری عظیم در تاریخ بنی‌اسرائیل گذاشت. خداوند ابراهیم(ع) را نیز با «کلماتی» مبتلا ساخت. کلمات خدا همان قوانین و نظامات مؤثری است که خداوند در جهان مقدّر فرموده. کلماتی که آدم از پروردگارش دریافت، شناخت حقایقی از هدایت پس از توبه بود.