ثُمَّ عَفَوْنَا عَنكُم مِّن بَعْدِ ذَلِكَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ
آنگاه پس از آن [گوساله پرستی،] از شما درگذشتیم، شاید شکر [مغفرت و رحمت] گزارید. 111
111- کفر، ناسپاسی، نادیده گرفتن و ضایع کردن نعمت است؛ و شکر، سپاسگزاری از نعمت دهنده، به زبان آوردن آن و بهره‌برداری عملی از نعمت با رضایت صاحب نعمت می‌باشد. در معنای ریشه‌ای شکر، نوعی فزونی و زیادت است. این واژه در زبان عربی در موارد: چشمه پُر آب، گاو پر شیر، و آسمان پر باران به کار برده می‌شود که تماماً دلالت بر برکت داشتن و رشد و توسعه و استفاده بهینه از نعمت می‌کند.