135- ذکر این محصولات کشاورزی، به دنبال اعلامِ قاطع قناعت نکردن به منّ و سلوی، انگیزه گرایش آنها به شهرنشینی، برای تأمین لذات غریزی شکم و شهوت را نشان می‌دهد که مغایر برنامه تربیتی خداوند در خودسازی این قومِ خوگرفته به ذلّت تاریخی در نظام فرعونی بود.
بنی‌اسرائیل هنوز ربّ موسی را ربّ خود نشناخته و با خودبینی تمام و تکرار «لنا» [برای ما] می‌گفتند برای ما از پروردگارت بخواه چنین و چنان کند! از آن بدتر اینکه با طلبکاری و مفت‌خوارگی می‌خواستند خدا این محصولات را تقدیم آنان کند! نه آنکه خودشان با زحمت آن را به عمل آورند.

136- ر ک به پاورقی 75 همین سوره (2:36) ، پاراگراف دوم.
این اولین تجربه هبوط بنی‌آدم، پس از هبوطِ نخستین از محیط بهشتی است. آزادی از آزار فرعونیان و زندگی آزاد و رها از جور جبّاران و برخورداری بهشت‌وار از نعمات بی‌دریغ خدا [آیه 35 بقره (2:35) ]، بار دیگر آنها را به عصیان [چشیدن از شجره شیطانی شرک] دچار ساخت و به «هبوط» اجتماعی دیگری گرفتار کرد. منظور از «مِصْرًا» که با تنوین نکره آمده، نه سرزمین شناخته شده مصر، بلکه به معنای لغوی آن، یعنی شهر و مجتمع وسیع می‌باشد، و گرنه نه بنی‌اسرائیل هرگز به کشور مصر برگشتند، و نه به بیت‌المقدس، که هنوز سالیانی دراز در پیش داشتند، وارد شدند.

137- واژه غضب در قرآن یکبار درباره قوم عاد، و 10 بار [عدد تمام] درباره بنی‌اسرائیل [یهودیان]، به دلیل طغیان و عهدشکنی‌های آن قوم به کار رفته است [حمد 7 (1:7) ، بقره 61 (2:61) و 90 (2:90) ، آل‌عمران 112 (3:112) ، مائده 60 (5:60) ، اعراف 152 (7:152) ، طه 81 (20:81) و 86 (20:86) ، مجادله 14 (58:14) ، ممتحنه 13 (60:13) ]. در بقیه موارد، قرآن اعمالی را که موجب گشایش غضب خدا می‌شود برشمرده است. مثل: قتل عمد [نساء 93 (4:93) ]، فرار از جهاد [انفال 16 (8:16) ]، سوگند دروغ در اتهام به زنا [نور 9 (24:9) ]، اشتیاق به کفر [نحل 106 (16:106) ] و انکار آگاهانه حق [شوری 16 (42:16) ].
غضب همان خشم و خروشی است که در اثر ناملایمات رفتاری دیگران به انسان دست می‌دهد، اما از 24 موردی که کلمه غضب در قرآن آمده است، فقط 5 مورد آن به غضب بشری ارتباط دارد و 19 مورد دیگر [از نظر عددی مساوی تعداد خازنان دوزخ- مدثر 30- عَلَیْهَا تِسْعَهَ عَشَرَ]، تماماً از غضب الهی نام برده است. غضب انسان دلالت بر تأثیرپذیری‌اش از رفتار دیگران می‌کند، در حالی که ذات پروردگار منزه و مبرای از تأثیر گرفتن از بندگان است. گفته می‌شود مراد از غضب خدا، صفت فعلی او و عقوبتی است که در نظام کیفری‌اش برای ظلم و ستم قرار داده است [همچون اثر کشندگی در سم و سوزش در آتش]. آدمیان زمانی خشم می‌گیرند و عکس‌العمل نشان می‌دهند که رفتاری را خلاف رضایت خود ببینند، قوانینی که خداوند در جهان و در عالم انسانها قرار داده است چنین عکس‌العملی را نشان می‌دهند: طه 81- ... وَلا تَطْغَوْا فِیهِ فَیَحِلَّ عَلَیْکُمْ غَضَبِ وَمَنْ یَحْلِلْ عَلَیْهِ غَضَبِی فَقَدْ هَوَى [...طغیان نکنید که خشم من بر شما گشوده خواهد شد و هر که خشم من بر او گشوده گردد سقوط کرده است].

138 – قرآن در 6 مورد [بقره 61 (2:61) و 91 (2:91) ، آل‌عمران 21 (3:21) و 112 (3:112) و 181 (3:181) ، نساء 155 (4:155) ] به کشتن پیامبران از سوی ستمگرانی از این قوم اشاره کرده است، هرچند نامی از آن پیامبران ذکر نکرده است، ولی شهادت زکریا و یحیی در تواریخ ذکر شده است. وقتی قومی با هوی و هوس، یا زمامدارانشان، با سکوت و بی‌تفاوتی مردم، پیام ‌آوران الهی را معارض سیاست‌های سرکوبگرانه و طغیان نفس سرکش خود می‌دیدند، از میان برداشتن مخالفان، افسارگسیختگی آنان را مدد می‌رساند.