167- این آیه محاوره دو گروه از بنی‌اسرائیل را نقل می‌کند؛ 1- توده‌های ساده و پاکدل که تحت تأثیر پیام‌های آیین اسلام قرار گرفته و اظهار ایمان می‌کنند، 2- متولیان مذهبی که مقلّدان خود را از نشست و برخاست با مسلمانان و تبادل نظر با آنها برحذر می‌دارند تا مبادا تحت تأثیر آنان واقع شوند. «قَالُوا»ی ابتدای آیه متعلق به گروه اول است که متحیّر و سرگردان میان دو شریعت، نگران ضعف اقلیت خود و آینده رشد اسلام، به آن اظهار تمایل می‌کنند، و «قَالُوا»ی دوم، گفتار متولیانی است که نگران سروری خود بودند. آنها با تنگ‌نظری می‌پنداشتند هدایت و شریعت الهی اسراری منحصر به خودشان است و یهودیان نباید آن را در اختیار دیگران قرار دهند.
احتجاج از ریشه «حَجْ» [قصد]، در باب افتعال [مثل: اشتعال = شعله‌ور شدن] قصد و تلاش ذهنی انسان برای دلیل آوردن علیه مدعی است. از این منظر، برهان را «حجّت» می‌گویند. احتجاج را مجادله و مخاصمه نیز ترجمه می‌کنند، اما در مجادله، مفهوم سُست کردن گره منطق مدّعی با منطق و دلیل، و در مخاصمه، مفهوم خصومت و دشمنی غلبه دارد.