وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ لَا تَسْفِكُونَ دِمَاءَكُمْ وَلَا تُخْرِجُونَ أَنفُسَكُم مِّن دِيَارِكُمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَأَنتُمْ تَشْهَدُونَ
و [به یاد آر] آنگاه که از شما پیمان استواری گرفتیم که خون [همکیشان] خویش نریزید و یکدیگر را از دیارتان بیرون نرانید، 178 سپس شما [بر شناخت عوارض نادیده گرفتن آن فرمان و پذیرش حکم] در حالی که گواه بودید، اقرار کردید. 179
178- تکرار 4 بار ضمیر «کم»، 2 بار «انتم» و 3 بار افعال «لاَ تَسْفِکُونَ»، «لاَ تُخْرِجُونَ» و «تَشْهَدُونَ» در یک آیه، مخاطب مستقیم قرار دادن آن قوم و هشدار آنها به عوارض اختلاف و دشمنی درونی است.
179- اقرار، تثبیت چیزی و ممانعت از تغییر مکان آن است، مثل قرار گرفتن نطفه در رَحِم و محکم شدن جایگاه آن، این مفهوم به طور مجازی درباره اقرار به باوری دینی مثل توحید و نبوّت، یا اقرار به گناه به کار می‌رود. منظور از «أَقْرَرْتُمْ» در این آیه، قطعی و مسلّم بودن حرمت ریختن خون و آواره ساختن همکیشان نزد آنان بود.