31 – دعوه و دعا، همان خواستن، خواندن و فراخوانی است که کسی یا چیزی را طلب می‌کند. شما نمی‌توانید سنگ و چوب را به سوی خود بخوانید و انتظار اجابت داشته باشید، اما اگر حیوانی اهلی را تربیت کرده باشید، نسبت به خواندن و فرمان شما، به تناسب تربیتی که گرفته باشد، عکس‌العمل نشان می‌دهد. پروردگاری که آفریننده «و ربّ» همه ذرات وجود ماست، با اراده و فرمانی واحد ما را به سوی سرنوشت می‌خواند و خواه ناخواه به سوی آن کشیده می‌شویم.
تمثیل این فراخوان و اجابت را در آیه 260 سوره بقره (2:260) می‌توان یافت؛ ابراهیم از پروردگارش می‌پرسد که چگونه مرده را زنده می‌کنی؟ می‌گوید: مگر باور نداری!؟ پاسخ می‌دهد: چرا، ولی برای اطمینان دلم می‌پرسم. می‌فرماید‌ چهار پرنده برگیر، آنها را با خود آموخته کن، سپس هر کدام آنها را [در چهار جهت جغرافیایی] بر سر کوهی قرار ده، آنگاه آنها را فراخوان، خواهی دید به سرعت به سویت می‌شتابند.