وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا وَإِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطُونَ
ما همین که به مردم رحمتی بچشانیم، بدان سرمست [=مغرور و فراموشکار] می‌گردند، و اگر به خاطر دستاورد [نامطلوب] خودشان دچار ناخوشایندی شوند، در آن حال [به کلی] نومید می‌گردند.
ما همین که به مردم رحمتی بچشانیم، بدان سرمست [=مغرور و فراموشکار] می‌گردند، و اگر به خاطر دستاورد [نامطلوب] خودشان دچار ناخوشایندی شوند، در آن حال [به کلی] نومید می‌گردند.