وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَى وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْكُرْ لِي وَلِوَالِدَيْكَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ
و [همچنین] انسان را [در نیکویی] به والدینش توصیه کردیم.14 [به ویژه درباره] مادرش [که در دوران حاملگی بار سنگین] او را با زحمت روزافزون حمل کرده است و [نیز تا] از شیر گرفتنش که دو سال به طول انجامیده [او را در آغوش خود حمل کرده است. پس] شکرگزار من و والدینت باش [=قدردان این نعمات باش و بدان که] به سوی من است سیر و سرانجام این تحولات.15
14 – آیات 12 تا 19 یکسره از نصایح لقمان به فرزندش حکایت می‌کند، اما در این آیه سخنگو، خداست که احسان به والدین را توصیه می‌کند. اگر این توصیه را لقمان به فرزند خود کرده بود، نوعی خودخواهی، که خلاف حکمت است، تلقی می‌شد. آیا همین نکته به ظاهر کوچک، خود حکمت بزرگی محسوب نمى‌شود؟
15 – معنای «صیرورت»، شدن و تحول یافتن و رسیدن است، اهل لغت مصیر را مصدر میمی و اسم مکان شمرده‌اند، یعنی بازگشتگاه. اما مصیر با مرجع و مسیر فرق دارد؛ در این واژه سرانجام تحولات و محصول یک فرآیند مورد نظر است. مشتقات این واژه 29 بار در قرآن تکرار شده. مثل: الی الله تصیر الامور [امور به سوی خدا برمی‌گردد]، الیک المصیر، الی الله المصیر، الیّ المصیر، الینا المصیر، بئس المصیر، ساءت مصیرا، مصیرکم الی النار.