وَمَن يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَى اللَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى وَإِلَى اللَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ

و هر کس روی [=جهت‌گیری و هدف زندگی] خود را به سوی خدا تسلیم کند30 و نیکوکار هم باشد،31 به دستاویزی محکم و قابل اعتماد چنگ زده است و سرانجام امور به سوی خداست [نه دیگر معبودان].

30 – تسلیم وجه به خدا [یا به سوی خدا] که علاوه بر این آیه، در آیات 112 بقره (2:112) و 125 نساء (4:125) نیز آمده است، اصطلاحی است قرآنی برای بیان خالص بودن انگیزه‌ها و نیّات در هر کاری که آدمی انجام می‌دهد. کلمه «وجه» نشانگر توجهات و رویکردهای مختلف در زندگی است.

31 – قرآن در 6 آیه، پذیرش هر «عمل صالحی» را با جمله: «و هو مؤمن» [در حالیکه مؤمن باشد] مشروط به انگیزه و خواستگاه ایمانی کرده است [نساء 124 (4:124) ، نحل 97 (16:97) ، اسراء 19 (17:19) ، طه 112 (20:112) ، انبیاء 94 (21:94) ، و غافر 40 (40:40) ] و در جهت معکوس نیز، پذیرش هر «ایمانی» را با جمله: « و هو محسن» [در حالی که نیکوکار باشد] مشروط به عمل صالح کرده است [لقمان 21 (31:21) ، طه 75 (20:75) ، بقره 112 (2:112) ، و نساء 125 (4:125) ] و اصلا تأکید کرده که در روز قیامت نه ایمان آوردن کسی [در آن صحنه] سودی برای او دارد، و نه ایمان کسی که منجر به کار خیری نشده باشد نجات‌بخش است: انعام 158 (6:158) - «لا یَنْفَعُ نَفْسًا إِیمَانُهَا لَمْ تَکُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ کَسَبَتْ فِی إِیمَانِهَا خَیْرًا»