اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ مَا لَكُم مِّن دُونِهِ مِن وَلِيٍّ وَلَا شَفِيعٍ أَفَلَا تَتَذَكَّرُونَ
همان خدایی که آسمانها [=عالم کهکشانها] و زمین و هر آن چه میان آندوست [=فضای بین ستارگان] را طی شش دوران آفرید.2 سپس بر عرش [=فرمانروایی بر جهان] استیلا یافت.3 برای شما به غیر از او هیچ یاور و شفاعت کنندهای نیست. آیا پند نمیپذیرید؟
2 – آفرینش آسمانها و زمین در شش روز [دوران]، جمعاً در 7 آیه قرآن مطرح شده است [اعراف 54 (7:54) ، یونس 3 (10:3) ، هود 7 (11:7) ، فرقان 59 (25:59) ، سجده 4 (32:4) ، ق 38 (50:38) ، حدید 4 (57:4) ]. این آیات به آفرینش کل جهان اشاره دارند، اما آیات 9 (41:9) تا 12 سوره فصلت، به عنوان زیر مجموعهای از آن کل، منحصراً مراحل آفرینش زمین را در دو مرحله، پیدایش کوهها [چین و چروکهای پوسته خارجی] و تقویت [حاصلخیزی] خاک آن در چهار مرحله و پیدایش جوّ زمین [7 آسمان] را در دو مرحله [جمعاً هشت مرحله] بیان میکند.
3 – اصطلاح «ثم استوى على العرش» که 6 بار در قرآن تکرار شده، تعبیری است از به کمال رسیدن خلق و راهاندازى و کارکرد آن. مثل اتومبیل که پس از ساخت و خروج از کارخانه، آماده بهرهبردارى مىشود و راننده پشت فرمان قرار مىگیرد [ثم استوى على العرش]. یا مثل میوه که پس از رسیدن قابل مصرف مىگردد. در قرآن سوار کشتی یا چهارپایان شدن و راندن آنان را با همین اصطلاح بیان کرده است [زخرف 13 (43:13) ].