يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ قُل لِّأَزْوَاجِكَ إِن كُنتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا فَتَعَالَيْنَ أُمَتِّعْكُنَّ وَأُسَرِّحْكُنَّ سَرَاحًا جَمِيلًا
ای پیامبر، به همسرانت بگو: اگر واقعاً زندگی دنیا و زینت‌های آن را می‌خواهید25 [=دلباخته ظواهر مادّی آن هستید]، بیایید شما را بهره‌مند کنم و به خوبی و خوشی [از این زندگی ساده و فقیرانه] رهاتان سازم.26
25 – جمله «إِنْ کُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَیَاهَ الدُّنْیَا» بدون فعل «کُنْتُنَّ» هم کامل است، این فعل، استمرار و «تکوین» یافتن و شکل گرفتن شخصیت را در دنیاطلبی نشان می‌دهد. اگر این فعل نیامده بود، بر بیان اتفاقی و موقت آن ممکن بود دلالت کند، گویی می‌پرسد: اگر «واقعاً» و با تمام وجود چنین تمنایی دارید...
26 – فعل «أُسَرِّحْکُنَّ» از ریشه «سَرَحَ»، رها کردنی با آزادی و اختیار است. این واژه که 7 بار در قرآن تکرار شده [4 مورد آن در همین سوره]، به غیر از یک مورد، تماماً درباره طلاق است که باید با هدیه و احسان و رهایی بدون دخالت همراه باشد.