50 – تحیّت را، چون در زبان فارسی معادل مناسبی نیست، بعضاً درود ترجمه می‌کنند، اما درود لفظی خشک و خالی است در حالی که تحیّت از ریشه حیّ [زندگی]، دعای زنده ماندن [جسمی و روحی] و بقای عمر با عزّت برای دیگران است. این دعا سه بار در قرآن آمده و هر سه بار همراه سلامت خواستن برای اهل بهشت است [یونس 10 (10:10) ، ابراهیم 23 (14:23) ، و احزاب 44 (33:44) ].

51 – بدیهی است ملاقات با خدا همچون دیدارهای دنیایی با همنوعان نیست، ملاقات با تلاقی و تلقی هم ریشه است. ما با خواندن هر صفحه، بلکه هر سطر کتاب، به تدریج و پله پله با منظور نویسنده کتاب بیشتر آشنا می‌شویم و با تلقی اهداف او گویی به مرتبه‌ای از ملاقاتش نائل می‌گردیم. در روز قیامت نیز که پرده‌ها کنار می‌رود و بینش‌ها به تعبیر قرآنی تیز می‌گردد [فَبَصَرُکَ الْیَوْمَ حَدِیدٌ- ق 22 (50:22) ] آدمیان به وضوح حقایق ایمانی را می‌بینند و به ملاقات جلوه‌هایی از ربوبیت نائل می‌گردند.

52- «سلام» ماهیت تحیّتی است که به بهشتیان تقدیم می‌گردد. اگر معنای تحیّت «زنده باد» و دعای طول عمر باشد، هر زندگی و طول عمری ارزش ندارد؛ سلامت بودن آن از هر عیب و نقصی است که به آن ارزش می‌دهد.