إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُّهِينًا
بی‌گمان کسانی که به آزار [=ناخشنودی] خدا و رسولش می‌پردازند،67 خدا در دنیا و آخرت آنها را از رحمت خود دور ساخته68 و برای آنان عذابی خوار‌کننده مهیا کرده است.
67 – از 24 موردی که مشتقات کلمه «اذیت» در قرآن مطرح شده، این تنها موردی است که چنین فعلی در مورد خدا به کار رفته است. بدیهی است خدا از بندگانش تأثیری نمی‌پذیرد و نسبت دادن خشم و غضب یا رضایت و خشنودی به خدا و نیز آزار دادن او، بیان مقصود در قالب ذهن و زبان انسان‌ها است.
68 – در این آیه فعل «یؤذون» مضارع آمده است، اما «لعنهم» و «اَعَدّلهم» ماضی هستند، معنای لعنت دور شدن از رحمت است، به نظر می‌رسد آنها با اعمال خود که موجب محروم شدن از رحمت حق گشته، سرانجام کارشان به ایذاء خدا و رسول کشیده شده است.