يَاأَيُّهَا النَّبِيُّ قُل لِّأَزْوَاجِكَ وَبَنَاتِكَ وَنِسَاءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِن جَلَابِيبِهِنَّ ذَلِكَ أَدْنَى أَن يُعْرَفْنَ فَلَا يُؤْذَيْنَ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا
ای پیامبر، به همسران و دخترانت و زنان مؤمن بگو: پوشش‌هاشان را به خود نزدیک کنند69 که این [کار] برای آن که [به پاکدامنی] شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند مناسب‌تر است.70 و خدا آمرزنده مهربان است.
69- در معنای «جلباب» اختلاف است؛ از روسری گرفته تا روبنده و مقنعه و چادر و تا پیراهن و لباس گشاد. منظور مانع شدن از کنار رفتن آن در حرکت [یا وزش باد و...] است که موجب ظهور زینت آنان گردد. در این که آیا منظور موی سر یا برجستگی‌های بدن است یا هر دو، اختلاف نظر وجود دارد.
70 – در آن زمان معمولا کنیزان، که هنوز به اخلاق ایمانی در نیامده بودند، پوشش چندانی نداشتند و پوشاندن هم اجباری نبود. از چنین موقعیتی هرزه گرایان کوی و برزن و اراذل و اوباش سوء استفاده کرده و مزاحمت‌هایی برای آنان به عمل می‌آوردند. توصیه قرآن به بانوان با ایمان برای است تا با نوع پوشش خود، صف خویش را از کنیزان یا زنان لاابالی جدا سازند تا از مزاحمت مریض‌دلان مصون مانند. در نظام‌های سیاسی مبتنی بر قوانین فقهی، حتی پیروان ادیان دیگر و بی‌دین‌ها و توریست‌های خارجی نیز برای آنکه جوانان مسلمان تحریک نشوند! مجبور به رعایت حجاب اسلامی می‌شوند، اما در زمان پیامبر، کنیزان و غیر مسلمانان به دلیل اصل: «لا اکراه فی‌الدین»، اجباری در رعایت حجاب نداشتند. در مورد زنان مسلمان نیز این امر به جای فرمانی بخشنامه‌ای و حکمی اجباری و دارای تعزیر شرعی! در قالب توصیه پیامبر به اهل بیت خود و دیگر زنان، آن هم برای آن که خود مورد مزاحمت واقع نشوند، شکل گرفته است.