فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ وَبَدَّلْنَاهُم بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَوَاتَيْ أُكُلٍ خَمْطٍ وَأَثْلٍ وَشَيْءٍ مِّن سِدْرٍ قَلِيلٍ

اما آنها [از شکر نعمت] روی گرداندند، پس سیل ویرانگری بر آنها فرستادیم32 و دو بوستان سبز و خرّم آن‌ها را مبدّل به دو باغ با گیاهان تلخ و شوره گز33 و مختصری [درخت] سدر ساختیم.

32- جاری کردن سیل را در این آیه به ضمیر «ما» [به جای من = خدا] نسبت داده است که دست اندر کاری همه نیروهای طبیعت و نظامی را که خدا در جهان قرار داده نشان می‌دهد. می‌توان گفت طبق روال طبیعی [گویا با شکسته شدن سد عظیمی که گفته می‌شود در زمان سلیمان ساخته شده بود] سیل مهیبی به راه افتاده و همه خاک حاصلخیز زراعتی آن منطقه را با خود برده باشد [والله اعلم]، اما از آنجایی که خدا مسبب‌الاسباب و عامل محرک همه نیروهاست، این حادثه به او نسبت داده شده است.

33 – اهل لغت «أَثْلٍ» را نوعی گیاه شوره گز گفته گفته‌اند که در نواحی کویری و شوره زارها می‌روید و چوبی محکم دارد. اما «خَمْطٍ» به هر چیز تلخ یا ترش گفته می‌شود، از جمله درختی که بار اندکی دارد.