37- برخی از مترجمین قرآن دعای آن مردم برای دور ساختن آبادی‌های پیوسته در مسیرشان را به حساب خستگی آنان از سبز و خرمی و هوس دیدن صحرا و هامون گذاشته‌اند که اگر هم چنین بوده باشد امری طبیعی برای همه انسان‌ها است و نمی‌تواند گناهی تلقی شود که موجب انقراض آن قوم شده باشد. به نظر می‌رسد مسئله عمیق‌تر از این است؛ پیوسته شدن شهرها با یکدیگر، هویت ملی و اشتراک منافعی را به وجود می‌آورد که زائل کننده امتیاز خواهی‌های خواص و جدایی‌طلبی‌های مستکبران می‌باشد. در واقع این خدا نبود که جامعه‌ای یکپارچه را متلاشی ساخت، بلکه تمایلات جدایی‌طلبانه خودشان که دعای دورتر شدن شهرها‌شان از یکدیگر را می‌کردند به اجابت رسید و به شدت متفرق و از هم دور شدند.

38- آیات 28 (14:28) تا 30 سوره ابراهیم که با فاصله پنج سال بعد از آیات سوره سبا در سال 12 بعثت نازل شده است، مردمی را مذمت می‌کند که نعمت خدا را با ناسپاسی به کفران مبدل ساختند و قومشان را به نابودی کشاندند، ریشه این انحراف را نیز در شرک و شریک قرار دادن برای خدا شمرده است.

39- جمله «إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ» علاوه بر این سوره، که از بُعد منفی درباره ناشکری قوم سبا آمده، از بُعد مثبت درباره «صبر» تاریخی قوم بنی‌اسرائیل در دوران حضرت موسی(ع) مطرح شده است [ابراهیم 5 (14:5) ]، در دو سوره لقمان [آیه 31 (31:31) ] و شوری [آیه 32 (42:32) ] صبر و مقاومت کشتی[های بادی] در برابر توفان دریا و شکر نعمت «باد» را برای پیش روی به سوی مقصد [که هر دو در تمامی طول مسیر کاربرد دارد] نماد قابل تجسم این دو صفت شمرده است.