وَاللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَّيِّتٍ فَأَحْيَيْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا كَذَلِكَ النُّشُورُ
و خداست آن که بادها را فرستاد تا ابرها را برانگیزند، آنگاه ابر را به سوی سرزمینهای مرده [=خشک و افسرده] میفرستیم،14 به این ترتیب زمین را پس از مرگش [بدان باران] زنده میکنیم، این چنین است رستاخیز [=زنده شدن مردگان نیز].15
14 – اشاره به پدیده باد برای برانگیختن ابرها و تشکیل باران که نشانگر ربوبیت حیاتبخش خداست را در آیات زیر نیز میتوان دید: نور 43 (24:43) ، بقره 164 (2:164) ، اعراف 57 (7:57) ، حجر 22 (15:22) ، فرقان 48 (25:48) ، نمل 63 (27:63) ، روم 46 (30:46) تا 48.
15 – استفاده از مدل و مثال احیاء طبیعت در فصل بهار برای فهم رستاخیز آدمی در بهار قیامت را از جمله در سورهها و آیات: روم 19 (30:19) ، زخرف 11 (43:11) و ق 11 (50:11) نیز میتوانید ببینید.