لِيَأْكُلُوا مِن ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَيْدِيهِمْ أَفَلَا يَشْكُرُونَ
تا از میوه‌های آن و آنچه خود به عمل می آورند [=فرآورده های گوناگون] بخورند.20 پس چرا شکر [نعمت] نمی‌گزارند؟21
20 – در جمله: «وَمَا عَمِلَتْهُ أَیْدِیهِمْ» اگر حرف «ما» را نافیه بگیریم، معنای آن می‌شود: «آنها این میوه‌ها را به عمل نیاورده‌اند، بلکه خدا پدید آورده است»؛ اما اگر «ما» را موصول بدانیم، معنای آن می‌شود: «آنچه خودشان به عمل می‌آورند» [مثل: شیره، شکر، سرکه، آبمیوه، عصاره، رُب، میوه خشک، روغن نباتی از دانه و هسته گیاهان و میوه‌ها، و سایر فرآورده‌ها]. به آیه 67 نحل (16:67) نیز نگاه کنید.
21- کفر، ناسپاسی، نادیده گرفتن و ضایع کردن نعمت است و شکر، سپاسگزاری از نعمت دهنده، به زبان آوردن و بهره‌برداری عملی از نعمت در مسیر رضایت منعم. در معنای ریشه‌ای شکر، نوعی فزونی و زیادت است. این واژه را در زبان عربی در موارد: چشمه پُر آب، گاو پر شیر و آسمان پر باران به کار می‌برند که تماماً دلالت بر برکت و رشد و توسعه و استفاده بهینه از نعمت می‌کند.