فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَابُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ يَاأَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِن شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ
آنگاه که همراه پدر [در پرتو تعلیم و تربیت او] به سن [تلاش یا دویدن] رسید، [ابراهیم] گفت: فرزندم، من در خواب [به کرّات] می‌بینم که تو را ذبح می‌کنم،54 ببین تو چه می‌بینی [=چه نظری داری]؟ گفت: پدرم، آنچه را که به آن مأموری بکن! اگر خدا بخواهد55 مرا از شکیبایان خواهی یافت.
54- جمله «أَرَى فِی الْمَنَام» به جای فعل ماضی «رَأَیت فِی الْمَنَام» نشان می‌دهد ابراهیم(ع)، دائماً این صحنه را در خواب می‌دیده و از ذهنش نمی‌رفته.
55- ذکر «إِن شَاء اللهُ» دلالت بر عمق بینش توحیدی اسمعیل در همان خردسالی می‌کند که همه امور را از سوی خداد می‌دیده است.