4- «تَالِیَاتِ» از ریشه «تـَلـَی»، معنای تعقیب و تبعیت و از پی کسی یا چیزی رفتن دارد. همانطور که مرزبان مانع ورود بیگانه به داخل مرز می‌شود و دشمن را تعقیب می‌کند. در قرآن از پی هم آمدن خورشید و ماه را، که گویی یکدیگر را تعقیب می‌کنند، تلاوت نامیده است [وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا وَالْقَمَرِ إِذَا تَلاهَا- سوره شمس آیات 1 (91:1) و 2]
خواندن آیات قرآن را نیز به این دلیل تلاوت شمرده‌اند که قرائت کننده در پی معانی و منظور آیات می‌رود و به قرائت ظاهری اکتفا نمی‌کند. بعضی نیز تلاوت را به اعتبار تبعیت حروف از یکدیگر دانسته‌اند. در هر حال منظور نوعی «پی آمد» و پیروی بعدی است. با فرضیه خطوط قوا در میدان مغناطیسی زمین، ذرات باردار اشعه کیهانی در صورت عبور طبقات مغناطیسی، به دام طبقه زیرین افتاده و در برخورد با اتم‌ها و ملکول‌های جوّ، شهاب فروزانی آنها را «تعقیب» خواهد کرد.

5- معنای «ذکر»، آنطور که در کتاب لغت قاموس آمده است، «حفظ شئ‌ٍ» است. ذکر ضد نسیان است که معنای فراموشی می‌دهد. این واژه عمدتاً در حفظ شناخت حقیقت و نگهداری و حضور آن در قلب و زبان به کار می‌رود. مثل ذکر خدا و تذکر [یادآوری].