إِذْ جَاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ

آنگاه که دلی سالم [از آفت شرک] نزد پروردگارش آورد42 [=خالص از حاجات شخصی و عاشقانه به سوی معبود شتافت].

42- آشنایان با قواعد زبان عربی می‌دانند گرچه معنای «جاء» آمدن است، اما وقتی به صورت «جاء بـ...» متعدی می‌شود، معنای آوردن می‌دهد. ابراهیم در شناخت «ربوبیت»، نه برای جلب منفعت و دفع ضررهای زندگی و حاجت‌خواهی‌های معمول مادی، بلکه تسلیم‌وار و حنیف‌گونه به جستجو پرداخت. اتفاقاً از جمله دعاهایی که از آن پیامبر در آیه 89 سوره شعراء (26:89) نقل شده است؛ کسب توفیق در عرضه کردن دلی سالم [از ناخالصی] به پیشگاه پروردگار در روز قیامت است: شعراء 87 (26:87) تا 89- «وَلا تُخْزِنِی یَوْمَ یُبْعَثُونَ یَوْمَ لا یَنْفَعُ مَالٌ وَلا بَنُونَ إِلاَّ مَنْ أَتَى اللهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ».