وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ
و فرمانروایی او را نیز استحکام [=دوام قدرت] بخشیدیم و به او حکمت19 و داوری فیصله‌بخش20 [در اختلافات مردم] بخشیدیم.
19- منظور از تعلیم حکمت، آموزش فلسفه و منطق نیست، معنای حکمت در قرآن، عمدتاً جنبه عملی [نه نظری] دارد و دلالت بر «رفتار و منش» خردمندانه و خدا‌پسندانه می‌کند. کسی ممکن است علم و دانش نداشته باشد، ولی رفتار و مناسبات اخلاقی‌اش با دوست و دشمن «حکیمانه» باشد. معنای حکمت متأسفانه در همان دوران آشنایی اولیه متفکران مسلمان با فلسفه یونان، همچون ابن‌سیناها، از معنای اصیل و عملی و قرآنی خود منحرف شد و جنبه نظری یافت.
20- «فَصْل» جدا کردن است. از آنجایی که در داوری باید حکمی داد که اختلاف را رفع و حقوق طرفین را مشخص کند، فصل‌الخطاب بودن امتیازی بزرگ است.