أَمْ نَجْعَلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَالْمُفْسِدِينَ فِي الْأَرْضِ أَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقِينَ كَالْفُجَّارِ
آیا [منکران می‌پندارند] ما کسانی را که [به حقیقت] ایمان آورده و کارهای شایسته انجام دادند، همچون تبه‌کاران در زمین36 [=شهر و دیار] قرار می‌دهیم؟ یا پرهیزکاران را همانند مردمان بی‌بند و بار؟37
36- در این آیه، «ایمان و عمل صالح» را که ناظر بر عقیده و عمل است، مقابل «فساد» قرار داده است، از این تقابل می‌توان فهمید که فساد، هم در عقیده و هم در عمل است.
37- از تقابل «متّقین» با «فُجّار»، معنای هر دو را بهتر می‌توان دریافت؛ تقوا همان ترمز و نیروی خویشتن‌داری در عدم تجاوز از حریم و حدود است که دلالت بر پای‌بندی و تعهّد به حق می‌کند. اما فجور از ریشه فجر، پاره کردن و دریدن حریم و عبور از مرز و محدوده قانون شرع است.