كَمْ أَهْلَكْنَا مِن قَبْلِهِم مِّن قَرْنٍ فَنَادَوا وَّلَاتَ حِينَ مَنَاصٍ
چه بسیار نسل‌هایی5 پیش از آنها را که [به کیفر انکارشان] هلاک کردیم و [آن زمان] فریاد [استغاثه] برآوردند، ولی [هنگام وقوع عذاب] امکان امنیت یافتن نیست6 [=قبلا باید راه نجاتی می‌جستند].
5- کلمه «قَرْن» در مورد همزمانی و هم مکانی به کار برده می‌شود. از این نظر به مردمانی که در یک عصر و یک سرزمین زندگی می‌کنند اطلاق می‌گردد. مثل مردمان عصر قاجار، پهلوی، قبل یا بعد از انقلاب.
6- واژه «مَنَاص» فقط یک بار در قرآن آمده است. مناص از «نَوْص» اسم مکان به معنای پناهگاه یا مصدر میمی به معنای عقب انداختن و فرار است. از آنجایی که عامل عذاب درونی و ذاتی است، در صورت تحقّق عذاب راه گریزی وجود ندارد.