40- «وَهَبْنَا» از ریشه «وَهَبَ»، بخششی است بلا‌عوض. گاهی شخصی به کسی که کاری برای او انجام داده، یا انتظار کار و خدمتی از او دارد، هدیه‌ای می‌دهد. اما هبّه هدیه‌ای یکطرفه و بدون چشمداشت است. خدا از این جهت وهّاب [بسیار عطا‌کننده] نامیده شده و نعمت او را «موهبت» می‌نامند که یکطرفه و ناشی از لطف و رحمت او، نه طلب‌کاری بنده است.

41- «أَوَّاب» صیغه مبالغه از ریشه «اَوب»، بسیار بازگشت کننده است. اوّاب صفت کسانی است که با هر دور شدنی از خدا به زودی به آغوش مهر و مغفرت او باز می‌گردند و این دوری به طول نمی‌انجامد. از آنجایی که آدمی دائماً در حال غفلت و خطاست، انسان‌های هوشیار و همواره بازگشت کننده را «اوّاب» می‌نامند. این صفت 5 بار در قرآن تکرار شده که 4 بار آن در این سوره می‌باشد [آیات 9، 30، 35، 43]. بررسی موارد ذکر شده معنای دقیق این کلمه را روشن می‌سازد.