67- ضمیر «هُوَ» را [در: قُلْ هُوَ نَبَأٌ عَظِیمٌ]، بسیاری از مفسرین به قیامت، توحید و رسالت ارجاع داده‌اند و جمعی نیز به «قرآن». به نظر این قلم دو آیه آخر این سوره [إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ وَلَتَعْلَمُنَّ نَبَأَهُ بَعْدَ حِینٍ] با تکرار کلمه نبأ و ضمیر «هو»، نشان می‌دهد که منظور از خبر عظیم همین قرآن است که مشتمل بر خبر قیامت، بهشت و جهنم و فرمان سجده فرشتگان به انسان مختار [که در آیات بعد به آن اشاره شده] نیز می‌باشد. در ضمن سیاق سوره و اولین آیه آن [ص والقرآن ذی الذکر] نیز مؤکد این سخن می‌باشد.