47- «قُرْآن» در اصل مصدر است، به معنی خواندن، از ریشه «قَرَءَ»، به آنچه بر پیامبر مکرم اسلام(ص) نازل شده، به اعتبار آن که متنی خواندنی است قرآن گفته می‌شود [به سوره قیامه آیات 17 (75:17) و 18 نگاه کنید].

48- «عَرَبِی» نیز وصفی است برای قرآن به معنای فصیح و روشن که مقابل واژه «عجمی» به معنای گنگ و نامفهوم است. اِعراب گذاری کلمات نیز برای روشن کردن آنها در تلفظ با حرکت گذاری علامات می‌باشد.

49- «عِوَج» به طور کلی به کجی و انحراف گفته می‌شود، چه انحراف محسوس و مادّی، یعنی ناهمواری و پست و بلندی در زمین [طه 107 (20:107) ]، چه انحراف نامحسوس مجازی، مثل انحراف در سبیل‌الله [آل‌عمران 99 (3:99) ، اعراف 45 (7:45) و 86 (7:86) ، هود 19 (11:19) ، ابراهیم 3 (14:3) ]، و چه انحراف در قرآن، به معنای غیر سر راست و نامفهوم بودن آیات آن، که در آیه اول این سوره [...وَلَمْ یَجْعَلْ لَهُ عِوَجًا] و آیه 28 سوره زمر (39:28) [قُرْآنًا عَرَبِیًّا غَیْرَ ذِی عِوَجٍ...] آمده است.