وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَيَقُـولُنَّ اللَّهُ قُلْ أَفَرَأَيْتُم مَّا تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرَادَنِيَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ كَاشِفَاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِي بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِكَاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُونَ
و اگر از آنان بپرسی چه کسی آسمان‌ها و زمین را آفریده است؟ مسلماً خواهند گفت: خدا؛ بگو: پس آیا در آنچه غیر از خدا می‌خوانید هیچ اندیشیده‌اید [که آنها چه آفریده‌اند]؟ اگر خدا گزندی بر من اراده کند، آیا آنها می‌توانند برطرف کننده‌اش باشند؟57 یا اگر رحمتی برای من بخواهد، آیا آنها می‌توانند بازدارنده‌اش باشند؟ بگو: خدا مرا بس است،58 اهل توکل تنها بر او توکل می‌کنند.
57- «مُمْسِکَات» از ریشه «مَسَکَ» و امساک گرفتن و نگه داشتن است.
58- «حَسْبِیَ» با حساب هم‌ریشه است، یعنی حساب کار من با خداست و مرا به خوشایند غیر خدا کاری نیست.