فَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ثُمَّ إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِّنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ بَلْ هِيَ فِتْنَةٌ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ
انسان هر گاه گرفتار گزندی شود، ما را می‌خواند، اما آنگاه که نعمتی از جانب خویش به او عطا کنیم،68 گوید: این [توفیق] فقط به دلیل علمی [=هنر و همتی] که داشتم نصیبم گشته است؛ [چنین نیست] بلکه این آزمونی [خدایی] است، ولی بیشتر مردم نمی‌دانند.
68- «خوّلناه» از ریشه «خَوَل»، و تخویل محافظت کردن از حیوانات در تغذیه است. تخویل نعمت، عطا کردن و سپردن نعمت به آدمی است تا از آن در مسیر حق استفاده و شکر نعمت به جای آورد.