73- «انابه» همان توبه، یعنی بازگشت است، اما بازگشتی مکرّر پس از هر گناه، و رجوعی بعد از هر رجوع. به همین دلیل به زنبور عسل، به دلیل رفت و آمد مکررش به کندو، «نوب» و حوادث پی در پی را «نائبه» نامیده‌اند. از آنجائی که صبح تا شام آدمی در معرض غفلت و نسیان و دور شدن از حق است، و ممکن است مرتکب گناه شود، خودآگاهی دائمی و تکرار این توبه‌های دائمی را انابه می‌گویند و «منیب» کسی است که با مراقبت دائمی بر گفتار و کردار خود، همواره در حال اصلاح مسیر و بازگشت به صراط مستقیم است.
«وَأَسْلِمُوا لَهُ» انحصار اطاعت و انقیاد را به خدا تأکید می‌کند.