87- جمله «وَمَا قَدَرُوا اللهَ حَقَّ قَدْرِهِ» سه بار و از سه زاویه مختلف در قرآن مطرح شده است:
الف] از نگاه کلان به آفرینش هستی، در قبضه قدرت خدا بودن زمین و آسمان در قیامت [زمر 67 (39:67) ].
ب] از نگاه ذرّه به قدر و اندازه‌های شگفتی که حتی در آفرینش مگسی کوچک به کار رفته است [حج 73 (22:73) و 74].
ج] از نگاه راهبردی و هدایت آدمیان، که جزئی از همان نظامات جهانشمول است [انعام 91 (6:91) ].
معنای «قدر» اندازه است. در قرآن آمده که خداوند همه چیز را به اندازه آفریده است [قمر 49 (54:49) ] و گنجینه‌های همه چیز نزد خداست و جز به اندازه نازل نمی‌کند [حجر 21 (15:21) ]. با این حساب، هدایت انسان‌ها و نزول وحی هم اندازه [قدر] و حساب و کتاب دارد، و تعلیم هم تدریجی و تقدیری [به اندازه] است.

88- قبض، مقابل بسط، جمع کردن و بستن است که دلالت بر رها کردن یا گرفتن چیزی در مشت می‌کند. خدا همچنان که رزق را به مصلحتی قبض و بسط می‌دهد، سایه را می‌گستراند و جمع می‌کند. قبضه بودن زمین، در مشت قدرت او بودن آن را می‌رساند.

89- «مَطْوِیَّات» از «طوی» به معنای پیچیدگی است، علاوه بر این آیه، سوره انبیاء آیه 104 (21:104) نیز به پیچیدن آسمان همچون درهم پیچیدن طومار نامه‌ها اشاره شده است: «یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاءَ کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِیدُهُ...» حرکت مارپیچی کهکشان‌ها نیز نمادی از همین شکل حلزونی پیدایش یا پایان جهان می‌باشد.