15- «ضَرّ» [زیان، مقابل نفع] و ضُرّ [بدحالی، مقابل خوشحالی] است. اما ضَرَر اسم است به معنای بدحالی و بیماری و نقص عضو. «أُوْلِی الضَّرَر» یعنی کسانی که بیمارند و آسیبی جسمی دارند.

16- «مُنِیبًا» اسم فاعلِ «انابه»، به بازگشت کننده مکرر به خدا، پس از انجام هر خلاف و خطایی گفته می‌شود. تکرار توبه، دلالت بر مراقبت مستمر از گفتار و کردار می‌کند که نشان از بیداری دل دارد. در این سوره از آوردن «قلب منیب» به محضر خداوند در قیامت یاد کرده است، و در شعراء 88 (26:88) و 89 از «قلب سلیم»: «یَوْمَ لا یَنْفَعُ مَالٌ وَلا بَنُونَ إِلاَّ مَنْ أَتَى اللهَ بِقَلْبٍ سَلِیم».
اگر آیات 24 و 25 این سوره سزاواران دوزخ را با صفاتی پنجگانه شمرده است، در آیات 31 تا 33، شایستگان بهشت را با صفات پنجگانه متفاوتی معرفی می‌کند: «مُتَّقِین» [در برابر کفّار]، «أَوَّابٍ» [به جای عنید]، «حَفِیظ» [به جای منّاع]، «خَشِی» [به جای معتد] و «قَلْبٍ مُنِیب» [به جای مریب].

17- «خَوَّلَهُ» از ریشه «خَوَل» است و اصل تخویل مراعات آن و محافظت کردن از حیوانات در تغذیه است. از این نظر به چوپان راعی می‌گویند. تخویل نعمت، عطا کردن و سپردن نعمت به آدمی است تا از آن در مسیر حق استفاده و شکر نعمت به جای آورد.