هَاأَنتُمْ أُولَاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَلَا يُحِبُّونَكُمْ وَتُؤْمِنُونَ بِالْكِتَابِ كُلِّهِ وَإِذَا لَقُوكُمْ قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْأَنَامِلَ مِنَ الْغَيْظِ قُلْ مُوتُوا بِغَيْظِكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ
- [آگاه باشید] این شماها [هستید که به خاطر خوش‌بینی‌تان] آن ها را دوست دارید و[لیکن] آنها شما را دوست ندارند [چرا که کتاب شما را قبول ندارند، اما] شما به همه کتابها[ی آسمانی] ایمان دارید. و [از نشانه‌های فریبشان این است] که وقتی شما را ملاقات کنند، گویند: [ما نیز] ایمان آورده‌ایم، و چون به خلوت روند از [شدّت] خشمِ بر شما سرانگشت خویش به دندان گزند! 240 بگو: به خشم خویش بمیرید که مسلماً خدا به [پنهانی‌های] سینه‌ها بسی داناست. 241
240 - این آیه دو روحیه و رفتار مختلف را نشان می‌دهد؛ مسلمانان با ایمان به سلسله انبیاء و کتاب‌های آسمانی، باید به همه پیروان آنها به چشم شاگردان یک مدرسه نگاه کنند، اما اهل کتاب به مسلمانان به چشم رقیب و بیگانه می‌نگریستند و نمی‌خواستند وجود شریعتی تفصیلی‌تر و رشد دهنده‌تر را به رسمیّت بشناسند.
241 - خدا اگر می‌خواست می‌توانست جان هر منکر و معاندی را بگیرد؛ او نیازی به شعار مرگ خواهی ندارد. فرمان «مُوتُواْ» [همانطور که در بقره 243 (2:243) نیز آمده است]، پیش‌بینی و بیان سرانجام و نتیجه یک رفتار است که در اینجا خشم و کینه علیه دیگران می‌باشد که فرد یا جامعه را با این ویژگی به تیره روزی و تباهی می‌کشاند.