244 - از این آیه تا حدود 60 آیه بعد، که تحلیلی بر جنگ اُحُد به شمار می‌رود، محور سخن و سیاق آیات عوض می‌شود و به ظاهر نوعی گسیختگی و بی‌نظمی به نظر می‌آید، اما با کمی توجه و تدبّر می‌توانیم ارتباط منطقی و انسجام آیات را دریابیم؛ آخرین آیه بخش قبل سخن از بدخواهی‌ها و طرح نقشه‌های توطئه‌گرانی از اهل اکتاب درمیان بود که گویا جنگ اُحُد به تحریک و تبانی‌های پشت پرده آنان به وقوع پیوست.
داستان برانگیختگی سلسله آل‌عمران، از همسر عمران [مادر مریم] تا زکریا و یحیی و عیسی‌بن مریم، آیات 33 تا 60 این سوره را به خود اختصاص داده است، پس از آن، تا آیه 120 عملکرد اُمت آن پیامبر [بنی‌اسرائیل] را در برخوردشان با اسلام مورد ارزیابی قرار می‌دهد. اینک پس از آن دشمنی‌ها و دسیسه‌ها، دامنه بحث را به نبرد اُحُد می‌کشاند که مشرکان مکه به تحریک و تبلیغات یهود و حمله به مدینه علیه مسلمانان برپا کردند.
داستان جنگ اُحُد، نه از عِدّه و عُدّه خودی و دشمن و قهرمانی شجاعان [که مورد علاقه ناقلین حوادث است]، بلکه از خیزش سحرگاهی پیامبر با ترک خانه و خانواده و شتافتن به صحنه نبرد برای سامان دادن به سپاهیان و استقرار آنان در سنگرهای دفاعی آغاز می‌شود تا فرماندهی قاطع و مصمّم او را در برابر متجاوزین نشان دهد. آن رسول موحّد و متوکّل خدا، تنها مرد موعظه و منطق و معلم و مربّی اخلاق نبود، جنگ‌آوری‌اش در دفاع از جان و مال و ایمان پیروانش نیز نمونه و نادر بود. اتفاقاً اسوه بودن آن رسول، در متن آیات مربوط به جنگ احزاب و ماجرای ائتلاف دشمنان اسلام با محاصره مدینه و مقاومت مثال‌زدنی پیامبر مطرح شده است. احزاب 21 (33:21) - لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللهِ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ...