298 - در سه آیه قرآن تأکید شده است خدا «اراده» هرکس را برای رسیدن به بهره‌های مادّی دنیایی، یا بهره‌های معنوی اخروی به نتیجه می‌رساند؛ بدیهی است به تناسب سعی و تلاش آنها و مقدّرات جهان، همچون بذری که توسط کشاورز افشانده می‌شود ولی آن بذر تحت شرایط آب و هوایی خارج از اختیار او محصول می‌دهد.
هر سه آیه با جمله «مَنْ کَانَ یُرِیدُ» آغاز می‌گردد، اما در این سوره از «ثَوَابَ الدُّنْیَا»، در آیه 20 سوره شوری (42:20) از «حَرْثَ الدُّنْیَا» [کِشت دنیا] و در آیه 18 سوره اسراء (17:18) از «عَاجِلَه»[دنیای زودگذر] یاد کرده است. جالب اینکه در هر سه سوره، بهره آخرت را برکت و بقا داده است: اولی «وَحُسْنَ ثَوَابِ الآخِرَه»، دومی «نَزِدْ لَهُ فِی حَرْثِهِ» و سومی «فَأُولَئِکَ کَانَ سَعْیُهُمْ مَشْکُورًا».

299 - در این سوره 8 بار مسئله دوست داشتن یا نداشتن خدا، نسبت به عمل بندگان، مطرح شده است که بیشتر از هر سوره دیگر است. برای توضیحات بیشتر به پاورقی 80 همین سوره (3:31) نگاه کنید.