346 – آیه 154 سوره بقره (2:154) [وَلا تَقُولُوا لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبِیلِ اللهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْیَاءٌ وَلَکِنْ لا تَشْعُرُونَ] همین مطلب را به زبانی کمی متفاوت بیان کرده است. نکره آمدن أَحْیَاءٌ دلالت بر حیات ناشناخته‌ای غیر از این حیات دنیایی می‌کند، عِندَ رَبِّهِمْ [نه: عند قبرهم] حیات و حضور ابدی آنها را در حساب پروردگار می‌رساند. رزق نیز برخورداری از هر نیازی است که آدمی به تناسب رشد و کمال پیدا کرده است.
منظور از «عِنْدَ اللهِ» [نزد خدا] مکان خاصی نیست؛ کدام مکان است که خالی از خدا باشد؟ عندالله همان نظر خدا و حساب و کتاب اوست. معنای «عند» را از دو آیه قبل [آیه 165] می‌توان دریافت.