الَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ
همانها که چون [محافظه‌کاران منافقی از] مردم به آنان گفتند: مردم [مشرکان مکه] برای [جنگ با] شما بسیج شده‌اند، پس از آنان بترسید [و جان خود را در رویارویی با آنها به خطر نیندازید]، ایمانشان افزون گشت 352 و گفتند: خدا ما را کافی است 353 و [مطمئن هستیم که] او بهترین کارگزار است.
352 - شیوه قرآن در معرفی انسان با صفات او، و شکل‌گیری مثبت یا منفی شخصیتی او را در پاورقی 334 (3:163) توضیح دادیم، جمله «فَزَادَهُمْ إِیمَاناً» [به جای: فَزَادَ اِیمَانَهُم] در این آیه، تأیید دیگری بر آن موضوع است. اما این چه معجزه‌ای است که انسانِ تأثیرپذیر از تلقین دیگران را به جای ترس و وحشت به آرامش و امنیّت بیشتر می‌رساند؟ آیا غیر از این است که رو آوردن به قدرت لایزال ربوبی، پوشالی بودن اربابان باطل را بیشتر جلوه می‌دهد و بر ایمان می‌افزاید؟
353 - فضل عظیم همان فزون‌بخشی‌های بیش از عمل و استحقاق بنده و برکت دادن به آن است، تعبیر دیگری است که از وعده کار خوب را ده برابر، یا به اضعاف مضاعف پاداش دادن!