371 - از قرینه «وَقَتْلَهُمُ الأَنبِیَاء» می‌توان دریافت کرد که گوینده این سخنان برخی از یهودیان بودند که در طعنه به تعالیم قرآنی درباره انفاق و قرض دادن به خدا [حدید 11 (57:11) - مَنْ ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ...]، خدای مسلمانان را فقیر می‌شمردند چون نیازمند و طالب انفاق مردم است! و خودشان را بی‌نیاز می‌شمردند چون با رباخورای و زرگری مال‌اندوزی می‌کردند.

372 - اصطلاح «عَذَابَ الْحَرِیق» 5 بار در قرآن آمده است. در کلمه حریق [در باب فعیل] حالت شدّت وجود دارد. قرآن عذاب حریق را مستقل از عذاب جهنم ذکر کرده است [بروج 10 (85:10) - إِنَّ الَّذِینَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِیقِ].
در آتش افکندن خداپرستان، شکنجه‌ای بوده که نمرودیان در حق ابراهیم و پاسداران قرون وسطای مسیحیت علیه دگراندیشان اِعمال می‌کردند. بازتاب این جنایت همان عذاب حریقی است که دامن ظالمان را خواهد گرفت. اما به کار بردن ضمیر جمع [سَنَکْتُبُ مَا قَالُواْ] دلالت بر ثبت و ضبط گفتار در شخصیت آنها و نقش نیروهای کارگزار جهان هستی [ملائکه] می‌کند.