رَبَّنَا إِنَّكَ مَن تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ وَمَا لِلظَّالِـمِينَ مِنْ أَنصَارٍ
پروردگارا، بی‌گمان تو هر که را به آتش [دوزخ] درآوری، خارش ساخته‌ای 394 و ستمگران را هیچ یاوری نیست.
394 - «خزی»، شرمساری و احساس خواری، در قرآن به دنبال و ناشی از ذلّت آمده است: طه 134 (20:134) «...مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَنَخْزَى»
کسی که با نفی هدفداری و حکمت آمیز بودن جهان، به بیهوده‌گرایی عمر می‌گذراند، از هماهنگی با آفرینش و رشد و کمال باز می‌ماند و استعدادهای خود را صرف تأمین خواسته‌های دنیایی می‌گرداند و درنتیجه به خود و دیگران ستم می‌کند. معنای ظلم عدم تعادل و نبودن در جایگاه خود است. آنکه برای آخرت کاری نکرده، دستِ خالی و بی‌یار و یاور است.