395 - نکره آمدن «مُنَادِیًا»، شامل همه پیامبران و اولیاء خدا و هر ندا دهنده‌ای به سوی ایمان است. خردمندان از میان غوغای دنیا و غرور قدرت و ثروت، ندای حیات‌بخش منادیان حق را به گوش هوش خود می‌شنوند و اجابت می‌کنند. موضوع اجابت ندای دعوت رسولان حدود 20 بار در قرآن آمده است که در دو مورد با لفظ استجیبوا به آن اشاره می کند. 1- انفال 24 (8:24) : یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُمْ لِمَا یُحْیِیکُمْ... 2- شوری 47 (42:47) : اسْتَجِیبُوا لِرَبِّکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ یَوْمٌ لا مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللهِ...

396 - کلمه «ذنب» اشاره به دنباله و نتیجه گناه دارد [نه اصل گناه] و غفران، پاک کردن و خنثی کردن عوارض آن است.
کفر، نادیده گرفتن حق، و تکفیر پوشاندن و پاک کردن بدی‌ها و آثار سوء آنهاست. کسی که ایمان می‌آورد و نیکی می‌کند، با این کار تغییر شخصیت داده و آثار تیره گذشته را از روح و روانش می‌زداید. در دعاها آمده است: «ربنا اغفرلنا ذنوبنا و کفّر عنا سیئاتنا...» [پروردگارا آثار گناهان ما را بپوشان و بدی‌هایمان را از ما بزدای]. چنین نقشی 14 بار در قرآن به خدا نسبت داده شده است [آل عمران 193 (3:193) و 195 (3:195) ، مائده 12 (5:12) و 65 (5:65) ، نساء 31 (4:31) ، بقره 271 (2:271) ، انفال 29 (8:29) ، عنکبوت 2 (29:2) ، زمر 35 (39:35) ، محمد 2 (47:2) ، فتح 5 (48:5) ، تغابن 9 (64:9) ، طلاق 5 (65:5) ، تحریم 8 (66:8) ].

397 - ر ک به پاورقی 195 همین سوره (3:92) .