لَكِنِ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا نُزُلًا مِّنْ عِندِ اللَّهِ وَمَا عِندَ اللَّهِ خَيْرٌ لِّـلْأَبْرَارِ

اما کسانی که از [نافرمانی] پروردگار خویش پروا گرفتند، برای آنان باغ‌هایی است که از زیر آن نهرهایی [از عوامل خرّمی‌بخش حیات] جاری است و در آن [شرایط] جاودانه‌اند. [این نعمات] نازل شده‌ای از سوی خداست 406 و آنچه نزد خداست بهتر است برای نیکان. 407

406 - « نُزُل» را پذیرایی و پیشکش برای مهمان گفته‌اند. اما از میان 8 موردی که این کلمه در قرآن آمده، 3 مورد آن درباره جهنم است [واقعه 93 (56:93) ، کهف 102 (18:102) ، واقعه 56 (56:56) ]. اما اگر آن را پاداش عمل نیک و بدِ نازل شده و در دسترس قرار گرفته شخص بدانیم، مطلب قابل فهم‌تر می‌شود.

407 - باغ و بوستان‌های بهشتی وعده‌ای است برای تقوا پیشگانی که خود را از فریفته شدن به تحرّک و توانایی‌های کافران حفظ کرده‌اند، اما ابرار مقام و مرتبه‌ای بالاتر و بهتر از بهشت دارند؛ طالبان بهشت، هرچند مقام ممتازی نسبت به طالبان دنیا دارند، اما به هرحال بهشت را برای «خود» می‌خواهند. اما «ابرار» با وسعت وجودی و اوج‌گیری ایمانی، از مرز «خود» گذشته و به پی‌جویی «رضایت» معبود پرداخته‌اند. جملات ابتغاء مرضات الله/ رضوان الله/ مرضاتی، یبتغون فضلاً من الله و رضوانا، واتبعوا/ واتبع رضوان الله، نشانگر عشق و انگیزه‌ای فراتر از وصول به بهشت می‌باشد. گویا در آیه: «... فَضْلاً مِنَ اللهِ وَرِضْوَانًا...» [فتح 29 (48:22) ]، «فضل» همان فزون بخشیدن‌های دنیایی و اخروی، و رضوان جلب رضایت یار است که از هر فضلی بالاتر می‌باشد. «وَمَا عِندَ اللهِ خَیْرٌ لِّلأَبْرَار» [در پاورقی 36 نیز در این مورد توضیحاتی بیشتر آمده است].