408 - این آیه همچون آیات 75، 113 تا 115 که در تجلیل از مؤمنین راستین اهل کتاب آمده بود، معرّف استثناهایی از میان آنهاست که صادقانه در پی حقیقت‌اند؛ تأکید بر ایمان مستمر [مضارع] آنان به خدا، در حالی که همه اهل کتاب ادّعای ایمان می‌کنند، بر ایمان راستین و پیراسته از شرک آنها حکایت می‌کند. ایمانشان به آنچه بر مسلمانان و آنچه بر خودشان نازل شده، نشانگر حق‌طلبی و ترک تعصّبات دینی و نژادی آنهاست، خشوعشان برای خدا، بر دوری‌شان از تکبّر و برتربینی‌های فردی و اجتماعی دلالت می‌کند و تأکید بر دین فروش نبودنشان، نشان دادن منصفانه چهره‌های دیگری از اهل کتاب است که برخلاف کسانی که در آیه 187 [وَإِذْ أَخَذَ اللهُ مِیثَاقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ لَتُبَیِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَلا تَکْتُمُونَهُ فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ وَاشْتَرَوْا بِهِ ثَمَنًا قَلِیلاً...] و آیه 77 [إِنَّ الَّذِینَ یَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللهِ وَأَیْمَانِهِمْ ثَمَنًا قَلِیلاً...] مذمّت کرده بود، به عهد و پیمان خود با خدا و مردم پایبند هستند.
مضارع آمدن افعال مضارع: یُؤْمِنُ و یَشْتَرُونَ و فعل حالیه خَاشِعِینَ، به جریان داشتن ایمان خالصی در بستر تاریخی این قوم اشاره می‌کند که همچنان به رغم اکثریت غافل و غرق در دنیا، حقیقت را پی‌جویی می‌کنند.

409 - ر ک به پاورقی 50 همین سوره (3:19) .