410 - سوره آل‌عمران که نیمی از آن به خاندان آل‌عمران- بسترساز رسالت عیسی بن مریم- و عملکرد اهل کتاب اختصاص یافته بود [آیات 33 تا 120 و 181 تا 189]، به دنبال تجربه تحلیل روحیه شناسانه جنگ اُحد، اینک در آخرین آیه به جمع‌بندی و نتیجه‌گیری بر اساس عبرت‌های تاریخی حاصل از عملکرد اهل کتاب [دیگران]، و عملکرد خودی‌ها می‌رسد و در 3 بند مسئولیت و تکلیف مسلمانان را ابلاغ می‌کند؛ اساس این 3 بند همان دو اصل صبر و تقواست که در آیات 120، 125 و 186 آن را به تفصیل تبیین کرده بود، با این تفاوت که در این سخن انتهایی، دامنه صبر را بیشتر می‌گشاید و همه زمینه‌های فردی و اجتماعی در مناسبات با خودی و بیگانه را در بر می‌گیرد. در این وسط فرمان «رَابِطُواْ» را اضافه کرده است.

411 - معنای «رَبَطَ»، بستن است، وقتی چیزی گسیخته و اجزاء آن از هم جدا شده باشد، چسباندن و به هم پیوند دادن آن موجب «ارتباط» مجدد می‌گردد. در مشکلات و مصائب نیز گویی دل آدمی از جا کنده می‌شود و آرامش و ثباتش دستخوش ترس و تزلزل می‌گردد. ربط دادن دل‌ها، همان دل قوی داشتن و روحیه پیدا کردن است که در آیات 14 سوره کهف (18:14) ، 10 قصص (28:10) و 11 انفال (8:11) به آن اشاره شده است. برقراری اتحاد میان آحاد یک ملت نیز نوعی ربط دادن است. رباط الخیل نیز ظاهراً به اسبان بسته شده به ارابه‌های جنگی، که نیروی مضاعف ایجاد می‌کنند، گفته می‌شود.

412 - ر ک به پاورقی 260 همین سوره (3:130) .